Aqui poderás encontrar traballos escolares e de apoio, realizados por nenos e nenas os que lle gusta aprender e ensinar o que aprenden
jueves, 19 de diciembre de 2013
miércoles, 18 de diciembre de 2013
¡BO NADAL!
O alumnado dos talleres de aprender a aprender do Concello de Outes desexámosvos un bo Nadal e un próspero Ano novo.
Como Carmela non está de ánimos para facelo e considera que o blog é tanto dela coma noso, palabras textuais dela mesma, pois aquí nos tendes intentando escribirvos algo con xeito. Resumindo, que esperamos que teñades un bo Nadal, con moitos regalos claro, pero tamén con cariño que, a fin de contas, é o máis importante. Deixámosvos ademais unhas cantas imaxes que nos chamaron a atención e esperamos que vos gusten.
Tamén queriamos deixarvos uns cantos villancicos, pero por desgracia, para unha vez que Carmela nos deixa poñer o que queiramos, parece ser que Melendi non ten unha canción para o Nadal... En fin, que como de Melendi non puido ser e non nos decidíamos deixámosvos dúas.
A parte esta vai para Carmela e Bárbara que nos aguantan todos os días, iso de sen queixarse deixámolo para o ano...
Realmente esperamos que pasedes unhas boas festas. Alba e Antía de 3º da ESO.
martes, 17 de diciembre de 2013
miércoles, 11 de diciembre de 2013
O país das plantas
O venres temos un exame de coñecementos sobre as plantas, para estudar preparei este traballo.
The Specials - Nelson Mandela
Esta canción da rúa é o himno oficioso do movemento antiapartheid pop.
domingo, 8 de diciembre de 2013
Nelson Mandela
Morre Nelson Mandela aos 95 anos tras un prolongado proceso dexenerativo, que o mantivo hospitalizado dende o pasado mes de xuño. «Perdemos o máis grande dos nosos fillos», confirmou o presidente sudafricano, Jacob Zuma nunha mensaxe á nación.Mandela contraeu unha infección pulmonar durante os anos que estivo na cárcel en Robben Island, que condicionou a súa saúde durante o resto da súa vida.
Hai tres anos as Nacións Unidas aprobaron por unanimidade a Resolución 64/13 que decretaba a súa data de nacemento como Día Internacional Nelson Mandela co obxecto de crear conciencia no mundo sobre o legado do sudafricano Premio Nobel da Paz. Pola súa banda, a Fundación Nelson Mandela fixo un chamado para, como homenaxe ao gran líder, nesa data dedicar 67 minutos do noso tempo a axudar aos demais -un por cada ano que Mandela dedicou ao servizo da humanidade como avogado defensor dos dereitos humanos, preso de conciencia, arduo traballador pola paz e primeiro presidente elixido democraticamente dunha Sudáfrica libre.
Estre traballo foi feito por: Antía Villar Nieto 3º ESO - Sonia Rodriguez 2º ESO
jueves, 5 de diciembre de 2013
Axudar a soltar as muletas
Las muletas
«Había una vez un país donde todos, durante muchos años, se habían acostumbrado a usar muletas para andar. Desde su más tierna infancia, todos los niños eran enseñados debidamente a usar sus muletas para no caerse, a cuidarlas, a reforzarlas conforme iban creciendo, a barnizarlas para que el barro y la lluvia no las estropeasen. Pero un buen día, un sujeto inconformista empezó a pensar si sería posible prescindir de tal aditamento. En cuanto expuso su idea, los ancianos del lugar, sus padres y maestros, sus amigos, todos le llamaron loco: "Pero, ¿a quién habrá salido este muchacho? ¿No ves que, sin muletas, te caerás irremediablemente? ¿Cómo se te puede ocurrir semejante estupidez?" Pero nuestro hombre seguía planteándose la cuestión. Se le acercó un anciano y le dijo: "Cómo puedes ir en contra de toda nuestra tradición. Durante años y años, todos hemos andado perfectamente con esta ayuda. Te sientes más seguro y tienes que hacer menos esfuerzo con las piernas: es un gran invento. Además, ¿cómo vas a despreciar nuestras bibliotecas donde se concreta todo el saber de nuestros mayores sobre la construcción, uso y mantenimiento de la muleta? ¿Cómo vas a ignorar nuestros museos donde se admiran ejemplares egregios, usados por nuestros próceres, nuestros sabios y mentores?"
Se le acercó después su padre y le dijo: "Mira, niño, me están cansando tus originales excentricidades. Estás creando problemas en la familia. Si tu bisabuelo, tu abuelo y tu padre han usado muletas, tú tienes que usarlas porque eso es lo correcto."
Pero nuestro hombre seguía dándole vueltas a la idea, hasta que un día se decidió a ponerla en práctica. Al principio como le habían advertido, se cayó repetidamente. Los músculos de sus piernas estaban atrofiados. Pero, poco a poco, fue adquiriendo seguridad y, a los pocos días, corría por los caminos, saltaba las cercas de los sembrados y montaba a caballo por las praderas.
Nuestro hombre del cuento había llegado a ser él mismo
Este hermoso cuento indio nos dice lo que a veces nos cuesta vencer el miedo y prescindir de la comodidad de lo conocido y soltar las viejas muletas
El otro es el premio que merece la valentía de romper las ataduras y de arriesgarse a lo nuevo
Por lo que
«nuestro deber como educadores debería ser pensar en la forma de como ayudar a cada niño a construir su propio conocimiento y sus propios valores por su propia cuenta usando cada vez menos las muletas».
Aburrimiento escolar
La maestra
La lectura
Philippe Béha
jueves, 28 de noviembre de 2013
miércoles, 27 de noviembre de 2013
A SAUDE
Este cmap é do tema da saúde de coñecemento é unha maneira de estudar e saber o tema mais fácil que estar estudando polo libro.
Katia 6º de primaria
lunes, 25 de noviembre de 2013
25 Novembro: Contra a violencia de xénero
Vídeo realizado para mostrar o noso rexeitamento á violencia contra as mulleres.
Edición: http://trafegandoronseis.blogspot.com
domingo, 10 de noviembre de 2013
Para esa persoa que ten unha paciencia infinita con nós.
Bueno, esta entrada está dedicada para unha persoa moi especial para todos os alumnos destes talleres e que o está pasando mal estos días...
Primeiro de nada dicir que ela sempre nos está aguantando a todos, doialle a cabeza, esté mal, teña problemas etc. Ela sempre está ahí e máis que nada esta entrada era para demostrarlle, e creo que falo por todos os alumnos, que nós tamén estamos aquí e que pode contar con nós para o que sea, que aínda que discutamos e nos berre, ao fin e ao cabo queremonos moito mutuamente, que o sei eu eh... jajaja.
Por esas risas que nos sacamos entre todos as veces, polos bos momentos e polos malos, dos que eu, sinceramente, non recordo ningún. Que todos somos como unha segunda familia e como en todas as familias tamén teñen que haber gritos, discusións, castigos e que sei eu...
Confesar que a veces facemos o que nos mandas por facer e non nos esforzamos, ¿pero que vou a dicirche eu que ti non sepas? Tamén dicir que cando facemos algo ben, nos felicitas.
Bueno, eu non sei moito o que poñer pero creo que a idea queda clara. Sabemos que o estás pasando mal e nós non queremos que estés así, polo que intentamos animarche e sabes que contas con todo o noso apoio.
Estaba pensando en poñerche unha canción de Melendi, que as hai para todas as ocasións, e ao final voucha a poñer, aproveitando que non me podes dicir que non. En fin, que espero que lograra sacarche una sonrisa, xa que ese era o noso propósito e despídome que esto xa se me está facendo moi largo...
Destacar da canción que che deixo a frase: "Caminando por la vida, sin pausa pero sin prisas..." que é o que hai que facer, "ir tirando pouquiño e pouco" como di meu abuelo. Un bico e unha aperta moi grande que che daremos todos en canto teñamos a oportunidade de verche en persoa.
Primeiro de nada dicir que ela sempre nos está aguantando a todos, doialle a cabeza, esté mal, teña problemas etc. Ela sempre está ahí e máis que nada esta entrada era para demostrarlle, e creo que falo por todos os alumnos, que nós tamén estamos aquí e que pode contar con nós para o que sea, que aínda que discutamos e nos berre, ao fin e ao cabo queremonos moito mutuamente, que o sei eu eh... jajaja.
Por esas risas que nos sacamos entre todos as veces, polos bos momentos e polos malos, dos que eu, sinceramente, non recordo ningún. Que todos somos como unha segunda familia e como en todas as familias tamén teñen que haber gritos, discusións, castigos e que sei eu...
Confesar que a veces facemos o que nos mandas por facer e non nos esforzamos, ¿pero que vou a dicirche eu que ti non sepas? Tamén dicir que cando facemos algo ben, nos felicitas.
Bueno, eu non sei moito o que poñer pero creo que a idea queda clara. Sabemos que o estás pasando mal e nós non queremos que estés así, polo que intentamos animarche e sabes que contas con todo o noso apoio.
Estaba pensando en poñerche unha canción de Melendi, que as hai para todas as ocasións, e ao final voucha a poñer, aproveitando que non me podes dicir que non. En fin, que espero que lograra sacarche una sonrisa, xa que ese era o noso propósito e despídome que esto xa se me está facendo moi largo...
Destacar da canción que che deixo a frase: "Caminando por la vida, sin pausa pero sin prisas..." que é o que hai que facer, "ir tirando pouquiño e pouco" como di meu abuelo. Un bico e unha aperta moi grande que che daremos todos en canto teñamos a oportunidade de verche en persoa.
jueves, 31 de octubre de 2013
El origen de la tradición
En Galicia chamamoslle o Samaín, pero facemos o mesmo que en Halloween. Estiven buscando información e fixen este traballo para saber máis sobre a festa de Halloween e a diferenza ou similitude co noso Samaín
Para pasalo de medo en Halloweeeeeeen
Ola, son Paula de 3º de primaria, no noso cole dende o xoves ata o martes non vamos a ter clase, e para celebrar o Hallowen estiven buscando estes divertidos xogos para pasar o tempo de vacacións.
domingo, 20 de octubre de 2013
Carrera por la supervivencia infantil, ¡actúa! (+lista de reproducción)
O día 23 a carreira continúa en máis de 60 países.
CAMPIONATO DE TAEKWONDO
Hola, chámome Mónica e teño 10 anos.
O sábado 19 de outubro de 2013, tiven o meu primeiro CAMPIONATO INTERNACIONAL CIDADE DE RIVEIRA.
Cando cheguei ao polideportivo tivemos que, cambiarmos e empezar a quentar. Logo fomos paras as gradas, alí dixéronme a cor do meu peto, o meu tapiz e o número de combate.
Peto: Vermello
Tapiz: Sete
Combate: Quince
Cando iban no combate número 10, Agustín, o meu coach, díxome que baixara para quentar un pouco. Logo, foi a hora da verdade. Nos primeiros 1:30, empecei a cansar a contrincante. Pero... Só puden perder ou arriscarme e empezar a ter outra técnica.
PRIMEIRA RONDA:1-3
Na segunda ronda, voteina a patadas do tapiz, despois saquei unha patada, ela tamén sacou unha patada e chocamos os pés, ela empezou a chorar. Tuvo que entonces que vir o Axudante a botarlle "REFLEX". ERA UNHA CHOROMICAS! Logo, empecei a cansala moitísimo.
Ao final: Perdín:1-7
Se o gañar fora por non ter que chorar, xa gañaba eu. Ela andaba a chorar moitísimo. Bueno fixo ben pero se daban puntos por pegar máis "PATADAS" gañaría eu fixo.
En resumo, creo que isto solo é o comezo do meu deporte favorito. E creo que teño que mellorar un 50% máis do que sei. Aínda así creo que aínda que perda, valeu a pena intentálo!
4º POSICIÓN
O sábado 19 de outubro de 2013, tiven o meu primeiro CAMPIONATO INTERNACIONAL CIDADE DE RIVEIRA.
Cando cheguei ao polideportivo tivemos que, cambiarmos e empezar a quentar. Logo fomos paras as gradas, alí dixéronme a cor do meu peto, o meu tapiz e o número de combate.
Peto: Vermello
Tapiz: Sete
Combate: Quince
Cando iban no combate número 10, Agustín, o meu coach, díxome que baixara para quentar un pouco. Logo, foi a hora da verdade. Nos primeiros 1:30, empecei a cansar a contrincante. Pero... Só puden perder ou arriscarme e empezar a ter outra técnica.
PRIMEIRA RONDA:1-3
Na segunda ronda, voteina a patadas do tapiz, despois saquei unha patada, ela tamén sacou unha patada e chocamos os pés, ela empezou a chorar. Tuvo que entonces que vir o Axudante a botarlle "REFLEX". ERA UNHA CHOROMICAS! Logo, empecei a cansala moitísimo.
Ao final: Perdín:1-7
Se o gañar fora por non ter que chorar, xa gañaba eu. Ela andaba a chorar moitísimo. Bueno fixo ben pero se daban puntos por pegar máis "PATADAS" gañaría eu fixo.
En resumo, creo que isto solo é o comezo do meu deporte favorito. E creo que teño que mellorar un 50% máis do que sei. Aínda así creo que aínda que perda, valeu a pena intentálo!
4º POSICIÓN
Patada tras patada, así durante tres intensos minutos |
miércoles, 16 de octubre de 2013
O duro traballo das mariscadoras de Noia
Neste vídeo podemos ver como traballan as famosas mariscadoras das que, de seguro, todos oíchedes falar. O caso é, ¿algunha vez vos parastes a pensar toooodo o traballo que teñen que pasar as nosas nais, tías, avoas etc. para que nos poidamos ter comida cada día, roupa que vestir, unha educación e libros con xeito...? Vale, ahora vos diredesme que ese é o seu traballo ¿non? Pode ser, estou dacordo, teñen que traballar para manternos, pero non teñen porque pasarse toda a mañan deixandose ahí todo o seu esforzo para que o rapaz teña unhas botas de fútbol de marca como as de Cristiano Ronaldo ou Messi, ou para que a rapaza poida ter un iPhone 5 e que aínda por riba llo agradezan deixandoo todo ser recoller, sen nin sequera facer a cama ou botar un mísera man na casa, nada comparado co que elas (e tamén os homes) teñen que traballar para que nós teñamos o que queremos. Así que mirade o vídeo e espero que despois refelexionedes e sexades capaces de ver todo o que se sacrifican nosos pais e demais familiares por nos. Alba Calo 3ºA
martes, 1 de octubre de 2013
Somos o que comemos...
Este libro lim que fixo (Mónica de 4º primaria) vai dedicado a CLARITA que me dí a súa profe Mar que é unha alumna moi lista e tamén moi pillina. Biquiños
Este libro ten unhas cancións moi divertidas, se o queres descargar pincha aqui
lunes, 30 de septiembre de 2013
Día Mundial do Sorriso
Fai xa varios anos que, o primeiro venres de outubro celébrase o Día Mundial do Sorriso
Esta celebración lévase xerando dende 1999, cando a instaurou Harvey Ball, o famoso publicista creador do smiley (cara sorrinte) coa intención de ao menos un día ao ano deberíanse repartir sorrisos por todo o mundo sen importar problemas políticos, relixiosos ou económicos.
jueves, 26 de septiembre de 2013
martes, 24 de septiembre de 2013
jueves, 19 de septiembre de 2013
Horóscopo
VIRGO
Ilustracións de Julia Grigorieva
Considérase que alguén é do signo Virgo cando nace entre o 23 de agosto e o 22 de setembro.
Iria Arca de 6º de Primaria
Alberto Caamaño de 2º de Primaria
viernes, 13 de septiembre de 2013
Pícnic en Hanging Rock
Nestes días de vacacións lin unha novela na que realidade e ficción se fonden ao redor dun fascinante misterio.
Pícnic en Hanging Rock
Trata da desaparición de catro alumnas e unha profesora do exclusivo Colegio Appleyard para señoritas durante un xantar campestre o día de San Valentín do ano 1900. A pesar de que non se sabe con certeza se os feitos narrados son reais ou non -un misterio alentado pola propia autora-, ou precisamente por iso, cada 14 de febreiro unha lexión de seguidores desta obra acode en peregrinación a Hanging Rock, unha impresionante formación rochosa situada a uns 70 quilómetros de Melbourne, en busca de evidencias que corroboren as máis estrafalarias teorías sobre o destino das desaparecidas.
Peter Weir dirixiu en 1975 unha excelente adaptación de Pícnic en Hanging Rock. Déixovos o video con imaxes da película, acompañadas pola súa banda sonora.
martes, 3 de septiembre de 2013
Guía de juegos tradicionales
O Concello de Madrid publicou unha interesante obra sobre os xogos tradicionais. O libro recolle as actividades lúdicas de antaño como o Pase Misí, o aro, a buxaina, o pano, o diábolo, as catro esquinas e outros moitos máis. Acompáñase cun anexo de cancións empregadas nos devanditos xogos
miércoles, 28 de agosto de 2013
Verán informático.
Este verán un grupo de alumnos dos talleres estivemos
aprendendo a facer unha páxina web. Dirixidos por Anxo, un rapaz que controla
moito de informática, adentramonos no mundo de html, descoñecido ata o momento para nós.
Nas primeiras sesión explicounos algo sobre o html e o CSS,
e máis adiante pasamos á practica. Agora, despois de controlar o básico,
estamos continuando coas páxinas web pola nosa conta.
Aquí vos deixamos un exemplo do que fixemos ata agora. A
páxina web de Yeray, que xa está máis avanzado: www.yerayloren.es.tl
Alba, Yeray, Silvia e Antía
de 3º da ESO.
Tengo un sueño.
O 28 de agosto de 1963, Martin Luther King, dende as escalinatas do Monumento a Lincoln durante a Marcha en Washington polo traballo e a liberdade, protagonizou un momento definitorio no Movemento polos Dereitos Civís en Estados Unidos. Está considerado frecuentemente como un dos mellores discursos da historia, e quedou no primeiro posto entre os discursos do século XX segundo os estudosos da retórica.
Estoy orgulloso de reunirme con ustedes hoy, en la que será ante la historia la mayor manifestación por la libertad en la historia de nuestro país.
Hace cien años, un gran estadounidense, cuya simbólica sombra nos cobija hoy, firmó la Proclama de la emancipación. Este trascendental decreto significó como un gran rayo de luz y de esperanza para millones de esclavos negros, chamuscados en las llamas de una marchita injusticia. Llegó como un precioso amanecer al final de una larga noche de cautiverio. Pero, cien años después, el negro aún no es libre; cien años después, la vida del negro es aún tristemente lacerada por las esposas de la segregación y las cadenas de la discriminación; cien años después, el negro vive en una isla solitaria en medio de un inmenso océano de prosperidad material; cien años después, el negro todavía languidece en las esquinas de la sociedad estadounidense y se encuentra desterrado en su propia tierra.
Por eso, hoy hemos venido aquí a dramatizar una condición vergonzosa. En cierto sentido, hemos venido a la capital de nuestro país, a cobrar un cheque. Cuando los arquitectos de nuestra república escribieron las magníficas palabras de la Constitución y de la Declaración de Independencia, firmaron un pagaré del que todo estadounidense habría de ser heredero. Este documento era la promesa de que a todos los hombres, les serían garantizados los inalienables derechos a la vida, la libertad y la búsqueda de la felicidad.
Es obvio hoy en día, que Estados Unidos ha incumplido ese pagaré en lo que concierne a sus ciudadanos negros. En lugar de honrar esta sagrada obligación, Estados Unidos ha dado a los negros un cheque sin fondos; un cheque que ha sido devuelto con el sello de "fondos insuficientes". Pero nos rehusamos a creer que el Banco de la Justicia haya quebrado. Rehusamos creer que no haya suficientes fondos en las grandes bóvedas de la oportunidad de este país. Por eso hemos venido a cobrar este cheque; el cheque que nos colmará de las riquezas de la libertad y de la seguridad de justicia.
También hemos venido a este lugar sagrado, para recordar a Estados Unidos de América la urgencia impetuosa del ahora. Este no es el momento de tener el lujo de enfriarse o de tomar tranquilizantes de gradualismo. Ahora es el momento de hacer realidad las promesas de democracia. Ahora es el momento de salir del oscuro y desolado valle de la segregación hacia el camino soleado de la justicia racial. Ahora es el momento de hacer de la justicia una realidad para todos los hijos de Dios. Ahora es el momento de sacar a nuestro país de las arenas movedizas de la injusticia racial hacia la roca sólida de la hermandad.
Sería fatal para la nación pasar por alto la urgencia del momento y no darle la importancia a la decisión de los negros. Este verano, ardiente por el legítimo descontento de los negros, no pasará hasta que no haya un otoño vigorizante de libertad e igualdad.
1963 no es un fin, sino el principio. Y quienes tenían la esperanza de que los negros necesitaban desahogarse y ya se sentirá contentos, tendrán un rudo despertar si el país retorna a lo mismo de siempre. No habrá ni descanso ni tranquilidad en Estados Unidos hasta que a los negros se les garanticen sus derechos de ciudadanía. Los remolinos de la rebelión continuarán sacudiendo los cimientos de nuestra nación hasta que surja el esplendoroso día de la justicia.
Estoy orgulloso de reunirme con ustedes hoy, en la que será ante la historia la mayor manifestación por la libertad en la historia de nuestro país.
Hace cien años, un gran estadounidense, cuya simbólica sombra nos cobija hoy, firmó la Proclama de la emancipación. Este trascendental decreto significó como un gran rayo de luz y de esperanza para millones de esclavos negros, chamuscados en las llamas de una marchita injusticia. Llegó como un precioso amanecer al final de una larga noche de cautiverio. Pero, cien años después, el negro aún no es libre; cien años después, la vida del negro es aún tristemente lacerada por las esposas de la segregación y las cadenas de la discriminación; cien años después, el negro vive en una isla solitaria en medio de un inmenso océano de prosperidad material; cien años después, el negro todavía languidece en las esquinas de la sociedad estadounidense y se encuentra desterrado en su propia tierra.
Por eso, hoy hemos venido aquí a dramatizar una condición vergonzosa. En cierto sentido, hemos venido a la capital de nuestro país, a cobrar un cheque. Cuando los arquitectos de nuestra república escribieron las magníficas palabras de la Constitución y de la Declaración de Independencia, firmaron un pagaré del que todo estadounidense habría de ser heredero. Este documento era la promesa de que a todos los hombres, les serían garantizados los inalienables derechos a la vida, la libertad y la búsqueda de la felicidad.
Es obvio hoy en día, que Estados Unidos ha incumplido ese pagaré en lo que concierne a sus ciudadanos negros. En lugar de honrar esta sagrada obligación, Estados Unidos ha dado a los negros un cheque sin fondos; un cheque que ha sido devuelto con el sello de "fondos insuficientes". Pero nos rehusamos a creer que el Banco de la Justicia haya quebrado. Rehusamos creer que no haya suficientes fondos en las grandes bóvedas de la oportunidad de este país. Por eso hemos venido a cobrar este cheque; el cheque que nos colmará de las riquezas de la libertad y de la seguridad de justicia.
También hemos venido a este lugar sagrado, para recordar a Estados Unidos de América la urgencia impetuosa del ahora. Este no es el momento de tener el lujo de enfriarse o de tomar tranquilizantes de gradualismo. Ahora es el momento de hacer realidad las promesas de democracia. Ahora es el momento de salir del oscuro y desolado valle de la segregación hacia el camino soleado de la justicia racial. Ahora es el momento de hacer de la justicia una realidad para todos los hijos de Dios. Ahora es el momento de sacar a nuestro país de las arenas movedizas de la injusticia racial hacia la roca sólida de la hermandad.
Sería fatal para la nación pasar por alto la urgencia del momento y no darle la importancia a la decisión de los negros. Este verano, ardiente por el legítimo descontento de los negros, no pasará hasta que no haya un otoño vigorizante de libertad e igualdad.
1963 no es un fin, sino el principio. Y quienes tenían la esperanza de que los negros necesitaban desahogarse y ya se sentirá contentos, tendrán un rudo despertar si el país retorna a lo mismo de siempre. No habrá ni descanso ni tranquilidad en Estados Unidos hasta que a los negros se les garanticen sus derechos de ciudadanía. Los remolinos de la rebelión continuarán sacudiendo los cimientos de nuestra nación hasta que surja el esplendoroso día de la justicia.
domingo, 25 de agosto de 2013
jueves, 15 de agosto de 2013
Bicos
As cores dos bicos
Ola, son Mónica, este verán ademáis de disfrutar dunhas merecidas vacacións unha das cousas que máis me gusta e traballara con Carmela. Espero que vos guste este conto.
Ola, son Mónica, este verán ademáis de disfrutar dunhas merecidas vacacións unha das cousas que máis me gusta e traballara con Carmela. Espero que vos guste este conto.
Un bico verde.
martes, 13 de agosto de 2013
Contos de sereas
Aquí vos deixamos unha mostra do poder da imaxinación de dous alumnos (María e Joel) que asisten aos talleres.
Simón e María
María Molinos
lunes, 12 de agosto de 2013
viernes, 9 de agosto de 2013
As dez claves para usar internet con seguridade
Cada vez os nenos de menor idade teñen acceso a Internet polo que é necesario que teñan tamén información axeitada de cómo facelo, como por exemplo este vídeo no que se conta como unha investigación as 10 medidas de seguridade que hai que ter en Internet.
O vídeo é de Pantallas Amigas, unha canle de Youtube onde teñen bastantes vídeos educativos sobre o tema e resulta moi interesante tanto para os propios nenos, coma para profesores e pais.
jueves, 8 de agosto de 2013
Cine para ver unha tarde de verán
Estas son as películas que seleccionamos un grupo de alumnos dos talleres . Esperamos que vos gusten .
A lingua das bolboretas, 1999, José Luís Cuerda
Capitanes intrépidos, 1937, de Victor Fleming.
Pequeña Miss Sunshine, 2006 de Jonathan Dayton y Valerie Faris.
Rebelión en las aulas, 1967 de James Clavell.
El club de los poetas muertos, 1989 de Peter Weir.
La vida es bella, 1997, de Roberto Benigni.
Billy Elliot, 2000, de Stephen Daldry.
Sang Woo y su abuela, 2002, de Lee Jeong-hyang.
El club de los emperadores, 2002, de Michael Hoffman.
Los niños del coro, 2004, de Christopher Barratier
Esperamos que os que vistes algunha destas películas fagades un comentario no blog
martes, 6 de agosto de 2013
domingo, 4 de agosto de 2013
Suscribirse a:
Entradas (Atom)