lunes, 31 de octubre de 2016

A IDADE MEDIA (RESUMO 2º ESO)

A FRAGMENTACIÓN DO IMPERIO ROMANO

A ameaza dos pobos bárbaros

  • Bárbaros: Persoas que vivían máis alá do Imperio Romano. Tamén salvaxe, rudo...
  • Hunos: Pobo bárbaro que procedía das estepas de Asia, que se adicaban principalmente á gandaría e ó saqueo.
  • Xermanos: Pobo bárbaro que residía no norte e no leste de Europa, que se adicaba á agricultura e á gandaría intensiva. Organizábanse en tribos, que estaban dirixidas por unha asamblea de guerreiros que elixía a un xefe.
Estes mantiñan relacións cos romanos, ás veces de forma pacífica (para a compra-venda, etc..), pero outras veces eran enfrontamentos violentos. Por iso, os romanos construíron fortificacións ó longo dos ríos Rin e Danubio.

  • A partir do século III, o Imperio Romano sufriu unha profunda crise, o comercio diminuí e a economía estancouse.
A división do Imperio

  • No 395, Teodosio dividiu o Imperio en dous: o Imperio Romano de Occidente (capital en Roma) e o Imperio Romano de Oriente (capital en Constantinopla).
  • En Oriente, o Imperio durou 1.000 anos máis, co nome de Imperio Bizantino
As invasións xermanas

  • No século V, os hunos dirixidos por Atila, atacaron ós pobos xermanos, o que provocou que estes se tivesen que refuxiar no Imperio Romano de Occidente.
  • Os hunos avanzaron ata a Galia, coa intención de conquistala, pero foron expulsados na Batalla dos Campos Cataláunicos no ano 451

  • A convivencia xermano-romana volveuse cada vez máis difídil. Por iso, no 476, Odoacro destronou ó último emperador romano de occidente, a Rómulo Augusto, un neno de tan só 10 anos. Desta maneira, púxose fin ó Imperio Romano de Occidente.

OS REINOS XERMANOS

A organización territorial e política

Entre os séculos V e VII, o Imperio Romano de Occidente dividiuse en 4 Reinos Independentes:

  • Galia: Francos
  • Hispania: Visigodos e Suevos
  • Britania: Anglos e Saxóns
  • Italia: Ostrogodos e posteriormente os Lombardos

  • Cada reino estaba gobernado por un rei, que estaba contaba con un consello que o axudaba nos temas de goberno.
  • Nalgúns territorios, o poder militar estaba gobernado polos duques, mentres que nas cidades destacaban os condes e os bispos.
  • As leis non estaban escritas, polo que eran de transmisión oral de xeración en xeración
A relación coa poboación romana

  • Xurdiron novas linguas: Estas linguas baseáronse no latín. Ex: Galego, catalán..
  • Creáronse novas leis para unificar a poboación
  • Os xermanos abrazaron o catolicismo: Antes da unión, os xermanos crían no arianismo, que era unha herexía que cría que Cristo non era Deus.

O REINO VISIGODO

A formación e a evolución do reino

  • Os visigodos, debido á presión dos hunos, entraron no Imperio Romano de Occidente no século IV.
  • No 409, os suevos, alanos e vándalos invadiron a península ibérica.
  • No 416, o emperador romano de Occidente, firmou un pacto cos visigodos para que os expulsasen de Hispania. A cambio, recibiron terras en Galia, onde crearon o Reino Visigodo, coa capital en Tolosa.
  • No 507, os francos expulsaron ós visigodos da Galia, e estes tiveron que voltar á Península Ibérica, e remover á súa capital a Toledo.
  • O reino, alcanzou a súa plenitude entre os séculos VI e VII.  Reis máis destacados:
  1. Leovixildo: Conquistou o reino suevo e gañoulles terreo ós pobos do norte, ós vascóns e ós cántabros.
  2. Recaredo (fillo de Leovixildo): Impuxo o cristianismo en todo o reinoñ.
  3. Recesvinto: Unificou todas as leis do reino no Fuero Juzgo.
  • No 711, os musulmáns conquistaron o reino visigodo.
A monarquía visigoda

  • Tiñan unha monarquía electiva. Frecuentemente, estas disputas finalizaban co asasinato dun rei para poñer outro no seu lugar.
  • O rei contaba coa axuda da Aula Rexia, que era un consello que administraba o palacio real, e coa dos duques e condes.
  • O concilio era as reunións relioxiosas e políticas nas que estaban presentes o rei, a Aula Rexia e o Clero.
A organización social e económica

  • Os nobres e clérigos eran os propietarios de gran parte das terras.
  • Os campesiños libres: contaban con pequenas parcelas que explotaba.
  • Os escravos traballaban as terras para a igrexa ou para os nobres.
A cultura e a arte

(Estaban ligadas á Igrexa)

  • San Leandro: Arcebispo de Sevilla
  • San Isidoro: Recolleu todo o saber da época en Etimoloxías.
Arte: Consérvanse poucos resto

  • Construíronse igrexas de pedra e con pouca altura, con bóvedas grandes e un arco de ferradura.
  • Destacaron na ourivaría: Elaboración de obxectos a partir de pedras preciosas. Ex: Fíbula Visigoda.
A EVOLUCIÓN DO IMPERIO BIZANTINO

A época de Xustiniano

  • O Imperio Romano de Occidente sobreviviu 1.000 anos máis co nome de Imperio Bizantino. A súa capital era Constantinopla
  • No 527/565 gobernou Xustiniano e Teodora
  • Durante esta etapa houbo unha gran properiedade económica e un gran desenvolvemento cultural.
Unha sólida organización

  • O Imperio estaba gobernado polo basileus, que a parte de gobernar nas cuestións administrativas e dirixir o exército, tamén era o xefe relixioso.
  • Contaba con:
  1. Funcionarios: Medio mediante o cal o basileus executaba as ordes
  2. Diplomáticos: Encargábanse de manter relacións co resto dos territorios
  3. Exército: Defendía as fronteiras
  • As leis estaban recollidas no Código de Xustiniano.
A longa decadencia

(Todos os territorios conquistados por Xustiniano non se conservaron)

  • Século VI: Lombardos expulsan ós bizantinos da Península Itálica
  • Século VII: Visigodos expulsan ós bizantinos da Península Ibérica
  • Século VII e VIII: Musultáns conquistan a costa mediterránea de África, Siria e Palestina
  • Ano 1043: Turcos conquistan Constantinopla e o Imperio Bizantino desaparece.
A SOCIEDADE E CULTURA BIZANTINAS

A sociedade bizantina

Resultado de imagen de estructura piramidal sociedad bizantina
ctsv' benitez

A importancia das cidades


  • As cidades eran as sedes dos bispados, do Goberno e do Exército. Tamén eran o centro das actividades económicas.

Un imperio ortodoxo

  • No século VIII, os emperadores prohibiron o culto ás iconas, que eran as imaxes relixiosas
  • No 1054, as diferenzas entre a Igrexa católica romana e a Igrexa Bizantina ou ortodoxa levaron a cabo a Cisma de Oriente. Cisma= separación (das dúas igrexas).
A cultura e a arte

  • O grego substituíu ó latín
  • O Imperio bizantino foi o centro cultural do Mediterráneo
ARTE


  • Edificaron igrexas de planta de cruz grega cuberta cunha cúpula.
  • O interior estaba edificado con mosaicos e iconas
  • Ex: San Vital de Rávena e Santa Sofía de Constantinopla

TEMA 2

A EUROPA FEUDAL

DO REINO DOS FRANCOS Ó IMPERIO CAROLINXIO

  • Os reis francos eran débiles, polo que tiveron que exercer o seu posto os mordomos de palacio, que eran altos funcionarios. O máis destacado foi Carlos Martel, posto que derrotou ós musulmáns no 732 na Batalla de Poitiers. No 751, Pipino o Breve destronou ó monarca franco e corouse rei. A este sucedeuno no ano 768 Carlomagno (o seu fillo).
CARLOS MARTEL
-
PIPINO O BREVE
-
CARLOMAGNO

  • Carlomagno apoderouse de territorios na península ibérica. No 800, o papa coroouno como emperador de Occidente.
  • Estableceu a súa residencia en Aquisgrán, e organizou o Imperio en condados e marcas.
  1. Condados: Estaban gobernados polos condes. Adoitaban ser cidades
  2. Marcas: Gobernadas polos marqueses, normalmente eran territorios fronteirizos.
  • Missi dominicci: Especie de inspector que vixiaban ós condes, marqueses e bispos máis poderosos.
A partición do Imperio

  • A Carlomagno sucedeuno o seu fillo Luís o Piadoso, o cal se quedou con todo o Imperio. Pero cando este morreu, sucedérono os seus tres fillos:
  1. Carlos o Calvo: Quedouse coa Zona Occidental
  2. Luís o Xermánico: Quedouse coa Zona Oriental
  3. Lotario: Título de Emperador e o territorio existente entre ambas zonas.
  • No 843, os tres irmáns firmaron o Tratado de Verdún.
  • No 870, tras a morte de Lotario, o seu territorio dividiuse entre os outros dous reinos.
  • Naceron así o reino de Francio e o Sacro Imperio Romano Xermánico.

UNHA ÉPOCA DE INSEGURIDADE

A segunda vaga de invasións

  • Cara ó ano 1.000, Europa estaba dividida en diversos reinos. As guerras entre estes debilitaron ós reis e facilitou a chegada de novos invasores que arrarason con Europa:
  1. Viquingos/normandos: (Escandinavia) Expedicións de saqueo. Pero co tempo establecéronse nos territorios atacados.
  2. Maxiares/húngaros: (Estepas de Asia) Mentres que se estableceron en Europa, fundaron o reino de Hungría.
  3. Sarracenos: Piratas musulmáns do norte de África.
  • Estes pobos crearon un clima de inseguridade, e difundiuse a idea de que a fin do mundo chegaría no ano 1.000.

A DEBILIDADE DOS REIS

O reducido poder dos reis

  • Durante os séculos IX e X, os reis tiñan escaso poder. Ademais, o exército real era reducido, polo que os reis dependían dun exército privado.
  • Os reis case non tiñan poder dabondo para cobrar impostos.
  • Do mesmo xeito que fixera Carlomagno, os monarcas estableceron lazos persoais, para asegurar a súa fidelidade.
As tarefas do goberno

  • Os reis viaxaban acompañados dun cortexo de: familiares, guerriros e conselleiros, os cales formaban a corte.
  • Inicialmente, formaban a Curia ou Consello Real os familiares ou amigos do monarca, pero posteriormente integráronse xuristas, oficiais do palacio real...

APARTADO 2
TEMA 1

MOSAICO DE XUSTINIANO


  1. Aspectos:

  • ·         Os personaxes que aparecen
  • ·         A disposición dos personaxes
  • ·         Os vestivos e que obxectos portan
  • ·         Os símbolo
     2. Personaxes:

  • Xustiniano: leva unha ocora e auréola de santidade. Porta ofrenda de ouro
  • Belisario: xenerais máis importantes de Xustiniano. Viste toga
  • Xuliano: banqueiro que financiou a construcción de San Vital. Viste toga
  • Maximiano: arcebispo de Rávena. Ataviado cunha casula, leva na man dereita unha cruz
  • Dignitarios eclesiásticos: portan incensario e misal
  • Garda persoal do emperador: escudo decorado co crismón e lanza
  • Funcionario: leva toga
MOSAICO DE TEODORA

  1. Personaxes:
  • Teodora: A emperatriz. Ocupa o centro, situada baixo un arco con fornela. Leva un rico manto, unha coroa de perlas e unha auréola de santidade. Porta un cáliz.
  • Dignitarios do goberno: Ataviados con togas suxeitas ó ombro, preceden a emperatriz.
  • Antonia: Muller do xeneral Belisario. Viste luxosos vestidos.
  • Xoana: Filla de Belisario e Antonia. Leva exquisitas vestimentas e ricas xoias.
  • Doncelas da emperatriz: Cerran o cortexo


MÓNICA CAAMAÑO

FRASE DA SEMANA !

TOCA DESCANSAR !


Estamos nun tempo de reláx, de vacación para todos os alumnos galegos e españois, e nun tempo en que podemos permitirnos facer unha parada para publicar unha entrada no noso blogue, no blogue dos talleres. 

SAMAÍN

Esta frase está relacionada co Samaín, si, esa festividade que por desgraza todo o mundo confunde co "Halloween". Pero non, eu creo que se os galegos temos unha palabra específica para esta festa (que non ten nada que ver co "Halloween") debemos utilizala e non cambiala.

FRASE

SE OS MALOS RECORDOS VOLTAS A MIRAR, CÓLLELOS E ARRÁSTALOS ATA O BUZÓN DE ELIMINAR. 

(Mónica Caamaño)
Resultado de imagen de boton de eliminar


contraloriadelmagdalena.gov.co


O PORQUÉ


Eu misma fixen esta frase, para que cando a xente volte a mirar eses malos recordos, que non pense: Debería haber feito isto, ou non..?......
E vos preguntaredesvos? E que ten que ver isto co Samaín? Pois eu son unha persoa moi medorenta, entón, cando algunha persoa me ensina unha foto, un vídeo (Etc...) relacionado co medo, con asustar.. coa intención de provocarme medo, pois esta frase dame ánimos para arrastrar a esa persoa ó caldeiro do lixo (ó botón de eliminar das persoas que quero e que non me fan dano).


Un saúdo,
Mónica Caamaño

jueves, 13 de octubre de 2016

COMENTARIO DE TEXTO: LADRÓN DE SÁBADO

Aquí vos deixamos un comentario de texto feito por Mónica Caamaño, de 2º de ESO, para a asignatura de Lengua Castellana e Literatura. Esperamos que vos guste.

Ladrón de sábado

Gabriel García Márquez

Este relato pertenece a la narración, puesto que es un texto escrito en el que se cuentan unos sucesos reales que les ocurren a unos personajes en un lugar y un tiempo determinados. En esta obra, se cuenta la historia de cómo un ladrón, puede llegar a conquistar el corazón, primero de una niña y luego de una madre. La familia, a la que supuestamente iba a asaltar el delincuente, es muy peculiar: los padres están distanciados durante los fines de semana y solamente se quedan en casa madre e hija. La madre, de nombre Ana y de treinta y tres años, es un personaje importante en esta obra, pero no es el personaje protagonista; en cambio, Hugo (un ladrón de fines de semana) consigue conquistar con su encanto y su cultura culinaria a Ana y a su hija Pauli. Esta joven, de tan sólo tres años, abre su corazón al ladrón, pero sólo aparece en el primer párrafo y no es muy importante en el texto, por lo tanto, la consideraríamos como personaje secundario. El narrador que relata la historia, es de tipo omnisciente, debido a que conoce todos los detalles del relato, hasta los pensamientos y sentimientos más íntimos de los personajes. Y también testigo, porque está presente en los acontecimientos pero no participa en ellos. Por ejemplo:
  •  Hugo, un ladrón que sólo roba los fines de semana, entra en una casa un sábado por la noche. Ana, la dueña, una treintañera guapa e insomne empedernida, lo descubre en in fraganti.
  •  A Ana, preocupada por Pauli mientras preparaba la cena se le ocurre algo para sacar al tipo de su casa.1

El espacio del texto es la casa de los padres de Pauli, desde el planteamiento hasta el desenlace. Esta estructura es de forma lineal, por lo que los hechos se narran en el mismo orden cronológico en el que sucedieron y se pueden establecer estos momentos. El planteamiento se desarrolla desde que se presenta el ladrón en el texto hasta que baja la guardia para sí y decide quedarse durante el periodo de tiempo que el marido está ausente. El desenlace marca un principio cuando comienza un nuevo día y una otra posibilidad de llevar una vida diferente que Ana desconocía hasta la llegada de Hugo.  Se despierta una empatía entre ambos que se consolida con la reacción de Ana ante la llegada de una amiga que pone en peligro a Hugo,  y comienzan a llevar una vida familiar como si se conocieran desde siempre..."Ana empieza a sentir una extraña felicidad."1 El desenlace no es tan feliz comparado con el planteamiento: el ladrón debe irse porque la familia espera la llegada del padre. Pero a partir de ese día, Ana podría empezar a sentir una relación amorosa con Hugo: "Ana no lo mira alejarse. Hugo está por desaparecer y ella lo llama a voces. Cuando regresa le dice, mirándole muy fijo a los ojos, que el próximo fin de semana su esposo va a volver a salir de viaje. El ladrón de sábado se va feliz, bailando por las calles del barrio, mientras anochece."1
Se nota que realmente los dos personajes están enamorados por sus palabras, que están en un lenguaje muy concreto: Los verbos están en tercera persona del singular: devuelve1.  

Al contrario que la conexión que se creó entre Hugo y Ana, algo muy espontáneo, en el texto se creó una narración organizada: por el motivo de que es un relato organizado, pensado. Pero no es solo eso, este conjunto de enunciados, tiene una forma externa, con un final muy abierto. Este relato breve, escrito por un autor conocido, Gabriel García Márquez, se define en la literatura como cuento literario, por los siguientes motivos:
·         Es de transmisión escrita, por lo que se conserva la información impresa por el autor.
·         Consta de una finalidad exacta y no está dispuesta a cambios.
·         Su estructura está formada por un planteamiento, un nudo y un desenlace.



 Mónica Caamaño Lago

lunes, 3 de octubre de 2016